Liefdesverdrietgedichten



Waarom?

Jij was weg
Ik bleef staan
Waarom is het niet andersom gegaan

Je keek niet om
Je keek niet terug
Zelfs niet stiekem over je rug

Nu sta ik hier nog
Vastgeroest
Mij afvragend waarom het zo moest

Zonder jou

Zonder jou, geen liefde voor mij...
zonder jou, was ik toen minder blij...
zonder jou, ik hield zoveel van jou...
zonder jou, maar ik mis je nou...
zonder jou, was ik niet zoals ik ben...
zonder jou, je bent er niet, ik ren
achter je aan, want ik wil je zien.
Liefde maakt blind, maar ik vind je wel.
Ja, je gaf me eerst liefde voor tien
maar achteraf, misschien was ik te veel
ik hoop dat je ziet dat ik heel veel om je geef.
Je moet weten, dat ik voor je leef
ik kan niet zonder jou, omdat ik van je hou...

Over en uit

Ik zit voor mij uit te staren, stil en zwijgend.
en ik denk aan haar.
zij dreunt door mijn hoofd, ik kan het niet los laten.
Ook al is het over en uit.
Ik moet zonder haar door de toekomst.
Maar misschien beter ook.
Het is over en uit

Alweer gebroken

Telkens en nu weer
breekt mijn hartje weer
Waarom willen zij mij niet
Ze doen me verdriet
Waarom zijn ze zo hard
Ben ik soms te apart?
ze zeiden ik hou van jou
En nu sta ik alleen in de kou
weer een gebroken hart

Tranen

Tranen rollen over mijn gezicht,
ik kan er niet meer tegen,
ik doe mijn ogen dicht.
Was je maar hier en niet bij haar,
waren wij maar samen,
alleen met elkaar.
Dan zou ik zeggen hoeveel ik van je hou
en hoe gek ik ben op jou.
Achter mijn oog prikkelt weer een traan,
waarom mag onze liefde niet bestaan.

Lach maar raak

Lach maar raak,
doe ik ook vaak,
Niet uit blijheid, maar verdriet.
Niemand die mijn tranen ziet.
Het is een masker vol geheimen.
Een gebroken hart, niet te lijmen

Verloren liefde

Verloren liefde
Toen ik keek,
naar de gouden sterren,
in het midden van de nacht,
wenste en hoopte ik,
dat je me nog eens zou kussen,
strelend en zacht.

In gedachten,
wandelend langs het strand,
spelend met mijn voeten,
denkend en dromend over ons,
draaiend met mijn tenen,
door het gele zand.

Dromend,
dat we samen zaten,
met een glaasje port,
terwijl jij me knuffelde,
zoveel lieve dingen zei,
ik kwam niets te kort.

Maar toen,
ik weer wakker werd,
leek alles nog zo echt.
Je lieve lach, je stem,
zelfs de lieve woorden,
die je hebt gezegd.

Ik weet,
je bent niet meer hier.
Het doet zo zeer,
maar ik weet als geen ander,
je bent een verloren liefde,
en die komt niet meer.